Hij overleefde een zelfmoordcrash en had slechts 1% overlevingskans. Boet Kwarten redde het tegen alle verwachtingen in. Hij werd inmiddels al geïnterviewd door het Eindhovens Dagblad en binnenkort door RTL 4. Werk.Kom blijft natuurlijk niet achter. Ook wij spraken hem. Via Werk.Kom en Ya!-reintegratie kwam Boet onlangs terecht in een proefplaatsing die hem op het lijf geschreven is. Hij vertelt over de weg ernaartoe, een verhaal met ups en diepe downs, maar altijd met een stevige shot humor.
“De spoiler alert in het leven is: ‘everybody dies’, alleen weet niemand waar en wanneer zijn uur geslagen heeft,” zegt Boet Kwarten. Op 12 juni 2012 was Boet er klaar mee. Hij leed al vanaf zijn negende aan depressies. Hij had die dag twee keuzes dacht hij: “Of ik kies voor een leven vol ellende of ik stap de auto in en rijd met 140 kilometer per uur de dood tegemoet.” Boet koos voor het laatste en vouwde zich met zijn Fiat op hoge snelheid om een viaduct heen. Nul procent overlevingskans zou je zeggen. Het lot besliste echter dat hij – na een coma – 5 weken later wakker werd in het ziekenhuis van Genk. Hij besefte dat hij de bodem van de put had bereikt en dat hij nu alleen nog maar omhoog kon. “Het was een letterlijke wake-up call, een brein-reset. Toen ik daar lag, zag ik pas hoeveel lieve mensen ik in mijn leven heb! Zij hebben me er doorheen geholpen.”
Mirakeltje
Sommige mensen zagen de hand van God in zijn wederopstanding, Boet zelf staat er wat nuchterder in. “Volgens mij ben ik gered door de regen op de middenberm, waardoor ik niet op volle snelheid kon komen. Mij hoor je nooit meer klagen over regen! Maar vooral ben ik gered door de kunde van de medische wetenschap, door de fantastische artsen en verpleegsters en de lieve familie en vrienden die ik heb. De verpleegsters in Genk noemden mij liefkozend ‘ons mirakeltje’. En een mirakel was het! Vanaf dat moment werd zijn leven één grote optelsom van geluksmomenten. Om te beginnen is hij (toen 25) enkel geopereerd omdat hij jonger dan 40 jaar was. Anders zouden ze daar niet eens aan begonnen zijn. Hij lag van top tot teen in de kreukels. Zijn rechteroog doet het niet meer, zijn gezicht was verbrijzeld. “Ik was letterlijk vel over brein”, licht hij toe. Zijn gezicht werd helemaal gereconstrueerd. Op 12 juni 2014, exact twee jaar na de crash kreeg Boet zijn laatste operatie. Wederom symbolisch. Inmiddels is hij bijna een bescheiden beroemdheid.
Stand-up comedian
Een tijd geleden plaatste Boet een LinkedIn post over de crash, zijn herstel en zijn eerste en latere schreden op de arbeidsmarkt. De post werd bijna 1 miljoen keer bekeken. Eindhovens Dagblad en (binnenkort) RTL 4 interviewden hem. Een rol als stand-up comedian met een goed verhaal ligt wellicht in het verschiet. “Ik word de laatste tijd vaker gevraagd om mijn verhaal op het podium te vertellen. Misschien ga ik dat wel doen, als ik er niet door overvraagd of overprikkeld word. Als ik mensen mijn verhaal vertel, hoop ik ze op een ander spoor te zetten en daarmee bedoel ik dus niet dat spoor waarop mensen zich voor de trein werpen”, glimlacht hij. “Ik wil mensen laten zien hoe mooi het leven is en hoe je er komt ondanks tegenslagen. Als je maar in jezelf durft te geloven. Ik heb al eens mijn verhaal verteld vanaf een podium. Ik begon als volgt: “Als u nu denkt ‘wat knipoogt hij veel naar me’, dan moet ik u teleurstellen. Het is niet persoonlijk bedoeld.’” Boet knippert alleen met zijn linkeroog omdat hij rechts een glazen oog heeft. Hij wisselt zijn verhaal af met relativerende grappen en kan in één adem ontroerend en grappig zijn. Boets zelfspot hielp hem ook door de moeilijke jaren op school - waar hij gepest werd. Hij versleet 3 basisscholen en 4 middelbare scholen. Op de laatste school in Dommelen voelde hij zich eindelijk thuis.
Depressies
Al op jonge leeftijd leed Boet aan depressies. Hij werd gepest omdat hij een ‘dikzak’ werd bevonden of omdat hij (toen hij in België op school zat) ‘die buitenlander’ was. Hij had het ene na het andere rotbaantje. “Ik was zo eenzaam en mijn grootste criticus was ik zelf. Ook als ik op een festival stond met 5000 mensen om me heen voelde ik me alleen. Ik stelde onmenselijke eisen aan mezelf en wist nooit wat ik wilde worden, dat zag ik allemaal pas toen ik wakker werd.” ‘The dreams in which I’m dying are the best I ever had’, een referentie naar het nummer Mad World, omschrijft zijn toenmalige gemoedstoestand goed. Dat alles leidde tot het beslissende moment op 12 juni 2012.
Proefplaatsing
Er was leven na de dood. En nu is zijn leven bijna een mooie droom geworden. “Ik doe alles nu stap voor stap, ook dát heb ik geleerd met vallen en opstaan. Toen ik net terugkwam op de arbeidsmarkt was ik overmoedig. Inmiddels stel ik realistische eisen aan mezelf. Ik word goed geholpen door Ya!re-integratie en Werk.Kom. Ze hebben een eerlijk beeld van me en van wat ik aankan met o.a. mijn hersenletsel en onlangs hebben ze me bemiddeld naar een bedrijf dat heel goed bij me past. Onlangs werd ik door Werk.Kom i.s.m. Ya!re-integratie bemiddeld naar een autoherstelbedrijf, Autoschade Schrurs. Ik sta in de wasserette. Ik mag er zoveel werken als ik kan. Ideaal! Ik poets auto’s en ben servicegericht. Het geeft me de structuur die ik zo hard nodig heb en er is veel Brabantse gemoedelijkheid op de werkvloer. Ik hoop dat ik er mag blijven na mijn proefplaatsing. Laatst vroeg iemand: ‘Je hebt toch een HBO-niveau, waarom zet je daar niet op in op de arbeidsmarkt?’ Ik doe wat ik aankan en ik maak op mijn manier en met mijn hersenschade, juist grote stappen bij Schrurs.”
Bron van inspiratie
Realistische eisen en een proefplaatsing waarin hij gelukkig is. Het is hem gelukt! “Naast een bron van inspiratie ben ik tegenwoordig ook een bron van transpiratie!”, grinnikt Boet. “Ik ben een tijd geleden begonnen als spinning instructeur. Dat kost me energie, maar het levert óók heel veel energie op. En dan heb ik nóg een bron van inspiratie: mijn vriendin. Ik ontmoette haar in 2020 in de sportschool. Ik dacht: ‘die vrouw staat daar helemaal kapot te gaan. Ik ga haar aanspreken!’” Al gauw sprong de vonk over. “Zij heeft ook moeilijke dingen meegemaakt, zo overwon ze schildklierkanker. ‘We leven allebei voor de volledige 70%’, zeggen we altijd lachend. We hebben dezelfde humor en ze heeft mijn leven zoveel kleur gegeven!”
Het sleutelwoord in Boets nieuwe leven is ‘acceptatie’. Boet accepteert zijn hersenbeschadiging en heeft een leven opgebouwd dat bij hem past. Met leuk werk, een vriendin en vrije tijd voor hobby’s. Wat wil een mens nog meer? Misschien toch eens het podium op kruipen? Gewoon om te proberen? Eén ding is zeker: hij zou een fantastische stand-upper zijn, eentje die letterlijk opstond uit de dood.
